Επιμορφωτικά Σεμινάρια από το γραφείο Δ.Ε.Π.

Το Γραφείο Δικτυακής Εκπαιδευτικής Πύλης του Υπουργείου Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων διοργανώνει επιμορφωτικά σεμινάρια/εργαστήρια σε στοχευμένα θέματα που αφορούν τις Τ.Π.Ε. στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Τα επιμορφωτικά σεμινάρια απευθύνονται σε μόνιμους εκπαιδευτικούς Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και θα πραγματοποιηθούν σε διαμορφωμένη αίθουσα Τ.Π.Ε.  18 θέσεων της Κεντρικής Υπηρεσίας του Υπουργείου στο Μαρούσι.

Διευκρινίζεται ότι τα σεμινάρια αυτά είναι προαιρετικά και απευθύνονται σε εκπαιδευτικούς που επιθυμούν να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους σε καινοτόμα θέματα Τ.Π.Ε. Τα σεμινάρια διεξάγονται χωρίς καμία επιβάρυνση για το Δημόσιο, με την εθελοντική συμμετοχή των αντίστοιχων εισηγητών.

Ο Α’ κύκλος σεμιναρίων θα πραγματοποιηθεί κατά την περίοδο Μαΐου-Ιουνίου 2011. Δεν καλύπτονται τυχόν έξοδα μετακίνησης/διαμονής των συμμετεχόντων.

Δυνατότητα υποβολής αίτησης συμμετοχής έχουν μόνιμοι εκπαιδευτικοί Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που υπηρετούν  κατά το τρέχον έτος σε σχολικές μονάδες και κατέχουν Πιστοποίηση στις Τ.Π.Ε. Α’ Επιπέδου.

Τα σεμινάρια θα είναι τρίωρης διάρκειας και θα πραγματοποιούνται κατά τις ώρες 15:00-18:00. 

Οι εκπαιδευτικοί έχουν δικαίωμα υποβολής αίτησης σε ένα μόνο σεμινάριο από τα 5 διαθέσιμα του Α’ κύκλου, για την κάλυψη όσο το δυνατόν περισσότερων συναδέλφων που ενδιαφέρονται για τα προγράμματα αυτά, λόγω περιορισμένου αριθμού θέσεων.

Σε περίπτωση που οι αιτήσεις συμμετοχής ανά σεμινάριο είναι περισσότερες από τις διαθέσιμες θέσεις (18), θα πραγματοποιηθεί ανοιχτή κλήρωση και τα ονόματα των συμμετεχόντων θα αναρτηθούν στην παρούσα ιστοσελίδα.

Μετά την παρακολούθηση των σεμιναρίων θα δίδεται σχετική βεβαίωση παρακολούθησης από το Γραφείο Δικτυακής Εκπαιδευτικής Πύλης.

Διαβάστε τη σχετική εγκύκλιο.

Ιστορία της τεχνολογίας.

 Mια αξιόλογη ιστοσελίδα με αρκετό φωτογραφικό  υλικό και παραθέματα για όλες τις χρονικές περιόδους αλλά και για σημαντικά ιστορικά επιτεύγματα.

 Σημαντικό βοήθημα για επιμορφούμενους και όχι μόνο.

http://sfrang.com/historia/default.htm#per

3ο ΜΑΘΗΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ

Η Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας με τους Σχολικούς Σύμβουλους Πληροφορικής Κ. Μακεδονίας & Σχολικούς Συμβούλους Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Κ. Μακεδονίας, σε συνεργασία με το Κέντρο Διάδοσης Επιστημών και Μουσείο Τεχνολογίας ΝΟΗΣΙΣ και το Σωματείο «Φίλοι του Τεχνικού Μουσείου Θεσσαλονίκης», διοργανώνουν το 3ο ΜΑΘΗΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ , στις 4 και 5 Μαΐου 2011 στο Συνεδριακό Κέντρο «Ν. Οικονόμου» - ΝΟΗΣΙΣ, Κέντρο Διάδοσης Επιστημών και Μουσείο Τεχνολογίας.

Στο συνέδριο θα λάβουν μέρος μαθητές και μαθήτριες σχολείων Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης (των τάξεων Ε΄ και ΣΤ΄) και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και από τους 7 νομούς της Κεντρικής Μακεδονίας.

Βασικός σκοπός του συνεδρίου είναι:

• Η ενθάρρυνση των μαθητών ώστε να ασχοληθούν με μία εργασία με - όσο το δυνατόν - επιστημονική προσέγγιση.
• Η απόκτηση εμπειριών στις διαδικασίες συμμετοχής σε ένα συνέδριο με όλες τις τυπικές διαδικασίες (format εγγράφων, επιστημονικές επιτροπές κ.τ.λ) που θα διεξαχθεί σ’ ένα περιβάλλον υψηλού επιπέδου.

Μεταξύ των άλλων σκοπών του συνεδρίου περιλαμβάνονται:

• Η ενίσχυση των προσπαθειών διαθεματικής και διεπιστημονικής προσέγγισης στο πλαίσιο των σχολικών μαθημάτων.
• Η ανάπτυξη της ομαδοσυνεργατικής διδασκαλίας.
• Η βιωματική εφαρμογή των Τεχνολογιών της Πληροφορίας και των Επικοινωνιών (Τ.Π.Ε.) στην πράξη.
• Η απόκτηση δεξιοτήτων μέσω της εκπαιδευτικής αξιοποίησης των Τ.Π.Ε.
• Η δημιουργία παραδειγμάτων και καλών πρακτικών για τις επερχόμενες σχολικές χρονιές (για μαθητές και εκπαιδευτικούς)

Θεματολογία

Το θέμα των εργασιών είναι ελεύθερο και επιλέχθηκε από τους ίδιους τους μαθητές με τη συνεργασία και την καθοδήγηση των καθηγητών Πληροφορικής του σχολείου τους, για τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, και των δασκάλων τους για την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Ενδεικτικά, οι εργασίες έχουν τη μορφή:
• Απλής παρουσίασης με λογισμικό Παρουσιάσεων
• Ψηφιακών εντύπων (Σχολική εφημερίδα, Σχολικό Λεύκωμα , κ.ά.)
• Ιστοσελίδας, διαδικτυακών τόπων
• Προγράμματος, σε γλώσσα προγραμματισμού που διδάσκεται στο σχολείο
• Κατασκευής τρισδιάστατων μοντέλων
• Πειραματικών διατάξεων
• Διατάξεις Εκπαιδευτικής Ρομποτικής

Οι εργασίες θα μεταδοθούν on line από το Πανελλήνιο σχολικό δίκτυο και θα παρουσιασθούν αποκλειστικά από τους ίδιους τους μαθητές – προφορικά (εισήγηση-παρουσίαση) ή σε μορφή αφίσας (poster) - και θα συμπεριληφθούν μαζί με την παρουσίασή τους σε ένα οπτικό δίσκο (CD) που θα μοιραστεί στα σχολεία.

Πέρσι στο 2ο Μαθητικό Συνέδριο Πληροφορικής, την έναρξη του οποίου τίμησε με την παρουσία της η Υπουργός Παιδείας κ. ʼννα Διαμαντοπούλου, συμμετείχαν 1050 μαθητές Δημοτικών, Γυμνασίων και Λυκείων με 170 εργασίες.

Φέτος το συνέδριο εξακτινώθηκε σε όλους τους Νομούς της Κεντρικής Μακεδονίας (προσυνεδριακές εκδηλώσεις Θεσσαλονίκης, Ημαθίας, Κιλκίς, Πέλλας, Πιερίας, Σερρών και Χαλκιδικής).

Στο συνέδριο ανταποκρίθηκαν θετικά οι μαθητές αφού έλαβαν μέρος στις προσυνεδριακές εργασίες 4.500 μαθητές και 300 εκπαιδευτικοί με 420 εργασίες, από τις οποίες επιλέχθηκαν 130 αντιπροσωπευτικές οι οποίες θα παρουσιαστούν κατά τη διάρκεια του διημέρου (4 και 5 Μαΐου).

Περισσότερες πληροφορίες στο διαδραστικό site του συνεδρίου http://www.math-syn-pli.gr/

Για την Οργανωτική Επιτροπή

Θόδωρος Καρτσιώτης
Δρ. Πληροφορικός

Πληροφορίες
Ταχ. Δ/νση: Λεωφ. Γεωργικής Σχολής 65
Τ.Κ. – Πόλη: 57001, Θεσσαλονίκη
Πληροφορίες: Γιάννης Σαλονικίδης, Μάχη Παπαβασιλείου
Τηλέφωνο: 2310474821
Φαξ: 2310474328
Ιστοσελίδα http://www.math-syn-pli.gr/
http://kmaked.pde.sch.gr/nea.php

e-mail:slnkya@gmail.com

Οδηγός εγκατάστασης του Moodle στο χώρο του Π.Σ.Δ.

Δείτε παρακάτω έναν πολύ χρήσιμο οδηγό για το πως να εγκαταστήσετε βήμα-προς-βήμα το Σύστημα Διαχείρισης Μάθησης Moodle.
Η εγκατάσταση αφορά το χώρο (http://users.sch.gr) που παρέχει το Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο (www.sch.gr) σε όλους τους εκπαιδευτικούς Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.
 βήματα εγκατάστασης Moodle

View more presentations from Vasilis Vasileiou

Σ' όλα τα σημερινά μπορείς να δεις τον υπερμοντέρνο και διορατικό Παπαδιαμάντη.

Συντάκτης
Κανταράκη Δ. Σοφία. Φιλόλογος-θεολόγος


…«Αλλά δεν πρόκειται να κοινωνιολογήσωμεν σήμερον. Ελλείψει όμως άλλης προνοίας, χριστιανικής και ηθικής, διά να είνε τουλάχιστον συνεπείς προς εαυτούς και λογικοί, οφείλουν να ψηφίσωσι τον πολιτικόν γάμον.»      «Χωρίς στεφάνι»

Μνημονεύουμε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη για να ξεθολώσει ο νους και για να ξορκιστεί το «κακό» που μας βρήκε, γιατί έχουμε χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και ανθρωπιάς, γιατί ακούμε τις ξένες σειρήνες, γιατί υποκλινόμαστε αβασάνιστα σαν ανδρείκελα σε ο,τι ξενόφερτο μας προσφερθεί, γιατί αποποιηθήκαμε κάθε τι ελληνικό και κάθε ρίζα μας την ξεριζώσαμε.

Και όμως αυτός ο γνήσιος Ρωμιός δεν υποκλίθηκε σε τίποτα από όλα αυτά. Η μεγάλη τέχνη, η ανυπέρβλητη, του Παπαδιαμάντη, είναι, αφενός, ο τρόπος που βλέπει, ακροάται, οσμίζεται, αισθάνεται τον αστικό βίο· αφετέρου, ο τρόπος που καταγράφει και φορμάρει: χωρίς μυθοπλασία, χωρίς ηθικό δίδαγμα, χωρίς κρίσεις επί των ανθρώπων, χωρίς να σκαρώνει χαρακτήρες. Ο κυρ - Αλέξανδρος χωρίς να είναι επαναστάτης, επαναστατεί όταν η κοινωνία γίνεται εχθρικός τόπος για τον άνθρωπο.  Τα διηγήματα του είναι λυρικό μοντάζ σκηνών, αποσπάσματα που συναρμόζονται οργανικά. ¹

Κοινωνικού περιεχομένου, με πασχαλινή όμως απόχρωση είναι και το αθηναϊκό,  «Χωρίς στεφάνι» του 1896.Πλημμυρισμένο μεν από τα πασχαλινά έθιμα της Αθήνας, κρύβει δε, μια βαθιά αίσθηση λύπης και περιρρέουσας μελαγχολίας σε μια ατμόσφαιρα χαλιναγωγημένη και συγκρατημένη. Το πασχαλινό δράμα αφορά εδώ και μια άλλη αγνή ψυχή, μαρτυρικά υπομένουσα τα δικά της πάθη, μια ψυχή  με καταπιεσμένα αισθήματα αλλά και με πολλές πληγές, ίσως  αγιάτρευτες.
    Το διήγημα προφανώς διαδραματίζεται στην ΑΘήνα, και μάλιστα στην περιοχή των Αγ.Αναργύρων Ψυρρή.
Μια κατάσταση ελεύθερης, ή μάλλον σχεδόν «καταναγκαστικής», συμβίωσης περιγράφει ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στο διήγημά του. Αυτή αφορά την περίπτωση μιας πολύπαθης και μαρτυρικής αστεφάνωτης δασκάλας, η οποία  τις άγιες μέρες του Πάσχα δεν τολμούσε να πλησιάσει στην εκκλησία.
Με σκηνοθετική μαεστρία περιγράφει την εσωτερική της κατάσταση αλλά και την ζοφερή κοινωνική πραγματικότητα σε όλες της εκφάνσεις. Η γυναίκα,  με κάθε επίγνωση  της κατάστασης της κρύβεται, φοβάται, απομονώνεται, αποφεύγει συνειδητά κάθε επαφή με τους γυμνούς οφθαλμούς των διπλανών της. Φοβάται ακόμη και να την αντικρίσουν αυτές τις άγιες μέρες, που η κατάνυξη και η μεταμέλεια δίνουν τη θέση  τους σε κάθε αμαρτωλή σκέψη.  Ξεκάθαρη και συνειδητή επιλογή μιας κατά τα άλλα καθώς πρέπει κυρίας , με μόρφωση αλλά και ανατροφή. Η θέση του πεζογράφου είναι σαφής στο σημείο αυτό , μην αφήνοντας τροφή για υπονοούμενα. «Τάχα δεν ήτο κι αυτή, έναν καιρόν, νέα με ανατροφήν; Είχε μάθει γράμματα εις τα σχολεία. Είχε πάρει το δίπλωμά της από το Αρσάκειον.»

   Η κοινωνία όμως είναι εχθρική απέναντι σε ανύπαντρες γυναίκες. Και ο Παπαδιαμάντης ως κοινωνικός επιστήμων στηλιτεύει και καταδικάζει, μέσα από την περιγραφή της πορείας αυτής της γυναίκας, την επιθετικότητα που εισπράττει αλλά και την αναγκαστική αποξένωση της ως δήθεν μίασμα της κοινωνίας. Ιδιαίτερα σημαντικό όμως είναι ότι αυτή η γυναίκα μεγαλώνει ξένα παιδιά με όλη τη μητρική θαλπωρή και  αγάπη που τους αρμόζει, υπομένουσα , εγκαρτερούσα ίσως κάποτε και τα δικά της.  Ανυπέρβλητο παράδειγμα ανθρωπισμού και ύψιστου αλτρουισμού, που συνάδει άψογα με τις άγιες μέρες του Πάσχα. Να δίνεις χωρίς ανταπόδοση και λυτρώνεις χωρίς εσύ να λυτρώνεσαι.

 Ο Παπαδιαμάντης κατανοεί την περιθωριοποίηση και την εξαθλίωση της γυναικείας ύπαρξης. Κατανοεί την κοινωνική αδικία. Δεν είναι φωτογράφος αλλά ψυχογράφος. Δεν μένει σε όσα ακούει και βλέπει, στο περίγραμμα, προχωρεί σε όσα διαισθάνεται, έτσι δεν ζωγραφίζει απλώς αλλά δημιουργεί ανθρώπους δικούς μας. Ανθρώπους που υποφέρουν μαρτυρικά τον Γολγοθά τους και στέκονται στο ύψος που εκείνος τους θέλει.
Ο Κ. Βάρναλης (αναφερόμενος στον τρόπο που αντιμετωπίζει ο Παπαδιαμάντης τους ήρωές του): «(...) Όλους αυτούς τους ανθρώπους τους εξιλεώνει η δυστυχία, η άγνοια, η αδυναμία ν' αντιδράσουνε στη Μοίρα και να νικήσουνε με τη βοήθεια του λογικού και της θέλησης την ανθρώπινή τους φύση. Γι' αυτό όλοι τους είναι δικαιωμένοι μέσα σ' έναν ανώτερον κόσμο Συγνώμης κι Ελέου. Ο ίδιος ο δημιουργός τους (σ.σ. ο συγγραφέας) τους αγαπά, τους συμπονεί και τους συχωρνά. Τους συχωρνά όχι τόσο σα χριστιανός παρά σαν ένας φιλοσοφημένος άνθρωπος, που τοποθετείται μέσα στην αιωνιότητα (...)».²
 Πάντα μπροστά από την εποχή του, o Παπαδιαμάντης θα προτείνει ήδη από το 1896 την κοινωνική τακτοποίηση με την ψήφιση του πολιτικού γάμου. Δηλαδή περίπου 100 χρόνια πριν την τελική καθιέρωσή του από την ελληνική πολιτεία τολμά και προβλέπει τον πολιτικό γάμο.  Όσο για την εκκλησιαστική αποκατάσταση, οι ελπίδες του Σκιαθίτη «σ’ Αυτόν που ανέστη ένεκα της ταλαιπωρίας των πτωχών και του στεναγμού των πενήτων» φαίνεται να βρίσκονται στην ουσία της θυσιαστικής αγάπης του Εσταυρωμένου και της θεολογίας της Εκκλησίας Του. Αξιοπρόσεκτη και αξιοθαύμαστη η ευρύτητα του πνεύματος και του ηθικού κριτηρίου του Παπαδιαμάντη.
Αφ'ενός υποστηρίζει την θέσπιση του πολιτικού γάμου, θεσμό που οικονομεί όσους αντιμετωπίζουν ποικίλα εμπόδια για μια άμεση θρησκευτική τελετή.
Αφ'ετέρου προσεγγίζει το δράμα της δασκάλας, που παγιδεύτηκε, με τόση συμπάθεια και κατανόηση και με τόση ελπίδα για το τελικό έλεος παρά Θεού.. Πόση μεγαλοσύνη και μεγαλοπρέπεια δείχνει απέναντι σε μια γυναίκα για την κατάσταση στην οποία έχει επέλθει, επ’ουδενί κατηγορώντας την ή επιρρίπτοντας της ευθύνες. Με περισσό ψυχικό πλούτο καρδιάς την υπερασπίζεται και φαίνεται να συμμερίζεται το πόνο της.

Ιδού όμως και η γνώμη του για το γάμο :«Το ζήτημα, βλέπετε, το περί γάμου και αγαμίας, είναι βαθύ, είναι εν των δυσκολωτέρων κοινωνικών ζητημάτων. Μην είμεθα βάρβαροι, μη θέλωμεν να επιβάλωμεν βίαν εις τους ανθρώπους. Τάχα απαντάτε σήμερον πολλούς εγγάμους να είναι ευχαριστημένοι από την τύχην των, ή βλέπετε να είναι εύκολος ο γάμος, ως έπρεπε να είναι, ως επιούσιος κοινωνικός άρτος, ως θεμελιώδης θεσμός; Πολλού γε και δει. Ή μήπως οι μόνοι άγαμοι σήμερον είναι οι καλόγηροι;
Ας καταστήσωμεν πρώτον τον γάμον δυνατόν δια τους επιθυμούντας να νυμφευθώσι, και ακολούθως έχομεν καιρόν ν’ αναγκάσωμεν και τους μη επιθυμούντας. Ας ανοίξωμεν πρώτον την θύραν εις τους θέλοντας να εισέλθωσι, και κατόπιν βιάζομεν και τους μη θέλοντας.» Α.Π. 2,323-324

. Δυο τρία επουσιώδη σημεία αυτού διηγήματος, που έχει για ηρωίδα τη δασκάλα Χριστίνα, απόφοιτη του Αρσακείου, παραπέμπουν στο πρώτο μυθιστόρημα του Βώκου, "Ο κύριος Πρόεδρος", που κυκλοφόρησε σε φυλλάδια και κατόπιν σε βιβλίο, το 1893, από την "Ακρόπολη", στην οποία και οι δυο εργάζονταν. Προ χρόνων η Χριστίνα πήγαινε στο ναΐσκο του Αγίου Ελισσαίου, κατόπιν εκκλησιαζόταν λάθρα, καθότι αμαρτωλή, σε εκκλησία κοντά στο σπίτι της, όπου έψελναν τα ορφανά του Χατζηκώστα. Το πιθανότερο, κατοικούσε στην ίδια γειτονιά με τη Χρυσάνθη, την άτακτη ηρωίδα του μυθιστορήματος του Βώκου, δηλαδή στα πέριξ της πλατείας Κουμουνδούρου. Ύστερα, όπως και οι ήρωες του Βώκου, η Χριστίνα, για να διοριστεί δασκάλα, χρειάστηκε τις συστάσεις των κομματαρχών, οπότε ένας από αυτούς, ο Παναγιώτης ο Ντεληκανάτας, ο ταβερνιάρης, την εκμεταλλεύτηκε. Και ο Παπαδιαμάντης, ακριβώς πριν έναν αιώνα, προέτρεπε να ψηφιστεί ο πολιτικός γάμος ^3.
Τόσο μπροστά από την εποχή του ήταν και τόσο προοδευτικός αλλά και διορατικός, φωτεινό και διαχρονικό παράδειγμα Ανθρώπου και Ψυχής.








Βιβλιογραφία
1)Πασχαλινός Παπαδιαμάντης- Μ. Θεοδοσοπούλου
2) Κώστας Βάρναλης «Αισθητικά - Κριτικά - Σολωμικά» («ΚΕΔΡΟΣ»).
3)ΠΗΓΗ:εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 4-7-2010
4)Απαντα. Τριανταφυλλόπουλος τευχ. 3.Εκδοσεις Δόμος.

Δημοσιεύτηκε και στο περιοδικό πολιτισμού 24grammata

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ

Εύχομαι σε όλους τους αγαπητούς μου αναγνώστες Καλό Πάσχα.

Εδώ, απο τα σοκάκια που περπατούσε ο Παπαδιαμάντης, με μια πασχαλιάτικη ατμόσφαιρα να διατρέχει ολη μας την ύπαρξη,αφήνοντας πίσω τις μικροπρέπειες και τις κακίες ...(γιατί η κακία και το φαρμάκιον είχαν πάρτυ τις τελευταίες μέρες),εύχομαι καθαρή μεταμέλεια και αγάπη. Γιατί, Ανθρωποι θέλουμε να αποκαλούμαστε....και ο Εσταυρωμένος, γι' αυτό θυσιάστηκε. Η δική μας θυσία;;

Ουδείς μεγαλύτερος εχθρός απο τον ευεργετηθέντα αχάριστον.Αχ..ανθρωπε!!!!!

(το βίωσα και αυτό).

Η Φωτογραφία αφιερωμένη στον αγαπητό φίλο μου Διονύση Μάνεση.(...αντε σε περιμένω Σκιάθο)

Το Πάσχα του Παπαδιαμάντη

Εις την Δεξαμενήν

Αυτές τις μέρες ξαναθυμούνται οι παλαιότεροι τα καλά εκείνα χρόνια (γύρω στο 1905-1915), που η Αθήνα ήτανε ακόμη μια ειδυλλιακή πολιτεία κι είχε περισσότερη πίστη και περισσότερην εγκαρδιότητα σχέσεων ανάμεσα στους ανθρώπους. Τώρα το πολύ πλήθος, που γέμισε ασφυκτικά την πρωτεύουσα, απομακρύνει τον έναν από τον άλλον και τον απομονώνει. Κείνην την εποχή της ειρηνικής και εύκολης ζωής, οι κάτοικοι μιας συνοικίας αποτελούσανε μιαν οικογένεια κι οι θαμώνες ενός κέντρου μια φιλική συντροφιά.

Η Δεξαμενή τότες ήτανε μια προνομιούχα... εξοχή. Εκεί υπήρχε ανοιχτός ορίζοντας, καθαρός αέρας και δάσος. Ητανε όχι μονάχα το υψηλό καταφύγιο των λογίων και των ποιητών, παρά και η πνευματική κορφή όλης της Ελλάδος. Στα γύρω φτωχικά σπίτια καθόντανε από χρόνια ο Παπαδιαμάντης, ο Βλαχογιάννης, ο Μαλακάσης, ο Κοντυλάκης, ο Χατζόπουλος και συχνάζανε όλοι στο καφενεδάκι του Μπαρμπαγιάννη. Οι νεοσσοί των Μουσσών: ο Αυγέρης, ο Ζήλος, ο Πελλερέν, ο Ροδοκανάκης, ο Καζαντζάκης, η Γαλάτεια, καθόντανε σε κάποια απόσταση από τους μεγάλους, γεμάτοι από τη νεανική ματαιοδοξία πως θα τους ξεπεράσουνε.

Τότες δεν υπήρχανε οι φριχτές πολυκατοικίες, που πνίξανε τον ορίζοντα, ούτε είχανε γίνει τα «εξωραϊστικά» έργα, που φάγανε τον μισό λόφο και του χαλάσανε τη φυσική του γραφικότητα. Η θάλασσα φαινότανε κάθε πρωί να σπιθίζη πέρα ολόχαρη, γελαστή και μπλάβη.

Καμμιά δεκαριά πανύψηλες λεύκες, ολοφούντωτες και ρωμαλέες, κι άλλα τόσα πεύκα τραγουδούσανε μέρα νύκτα με το παραμικρό αεράκι· τα πουλιά γεμίζανε τα κλώνια και τα τζατζίκια τσιτσιρίζανε μέσα στο... τηγάνι της μεσημεριάτικης πύρας. Μια βρύση κελάριζε ακατάπαυστα μέρα και νύκτα στη ρίζα μιας θεώρατης λεύκας. Και το φθινόπωρο, σαν πέφτανε τα φύλλα και τα έσερνε ο βορριάς, η βρύση θρηνολογούσε με αναφυλλητά, τα ξερόφυλλα θροούσανε απελπισμένα και μέσα στη χαβούζα της δεξαμενής το νερό βογγούσε δυνατά. Ο διαβάτης, που περνούσε απ' εκεί τη νύχτα μέσα στο ερημικό και βαθύ σκοτάδι έμοιαζε με τις «σκιές» των ρομαντικών μυθιστορημάτων, που «αιφνιδίως αποσπώνται εκ της παρακειμένης γωνίας και διασκελίζουσιν εσπευσμένως την έρημον οδόν, ενώ το ωρολόγιον κ.τ.λ.».

Εκεί ερχότανε πρωί κι απόγευμα ο κυρ Στέφανος, ο Πρόεδρος, ο τύπος των τύπων. Φορούσε ποδήματα χειμώνα-καλοκαίρι κι ακουμπούσε τα γερατειά του απάνου σ' ένα χονδρό μπαστούνι. Απαισιόδοξος, πυρρωνιστής, λαϊκός φιλόσοφος με αληθινή φλέβα. Ητανε ο μοναδικός σχεδόν φίλος του Παπαδιαμάντη. Γιατί ο Σκιαθίτης συγγραφέας έπασχε από ανθρωποφοβία - με το δίκηο του. Καθότανε στο πίσω μέρος του καφενείου κοντά στο παραθυράκι του τζακιού. Σταύρωνε τα χέρια του, έγερνε δίπλα το ιερατικό του κεφάλι και βυθιζότανε στα δημιουργικά του ονειροπολήματα με κατάνυξη κι ευχαριστημένος για την μόνωσή του. Από το παραθυράκι έπερνε τον καφέ του και καμμιά φορά έμπαινε βιαστικός στο καφενείο χωρίς να σηκώνη τα μάτια, έπαιρνε μιαν εφημερίδα κι έφευγε με τον ίδιο τρόπο βιαστικός. Μονάχα τον κυρ Στέφανο δεχότανε να τον ζυγώνη. Οπως ήτανε πάντα σιωπηλός, τον άφηνε να του μιλή υπομονετικά. Γιατί ο κυρ Στέφανος ήταν ένας τίμιος, απλοϊκός, άκακος και περήφανος άνθρωπος, όπως και ο κυρ Αλέξανδρος. Αν ετούτος ήτανε βαθύτατα θρήσκος σαν τους καθωσιωμένους ασκητές των πρώτων χριστιανικών αιώνων, μα και του Προέδρου ο πυρρωνισμός δεν ήτανε άθρησκος. Είχε τη μανία να κοροϊδεύη τις ματαιότητες κάθε λογής και προ παντός την παραδοπιστία των ανθρώπων και των παπάδων. Κι αυτό χωρίς κακία.

Τι Κυριακές και τις μεγάλες γιορτάδες ο Παπαδιαμάντης πήγαινε πρωί-πρωί στον Αγιο Ελισσαίο, κοντά στον Παλαιό Στρατώνα, και έψελνε ανάμεσα στους απλοϊκούς πιστούς της συνοικίας. Εκεί πήγαινε και ο Μωραϊτίδης για τον ίδιο σκοπό. Ετσι ξαλαφρώνανε κι οι δυο την ψυχή τους από τις πίκρες της ζωής και παίρνανε ένα λουτρό καρτερίας, που τους δυνάμωνε τη δημιουργική τους ορμή. Τη Μεγάλη βδομάδα τον χάναμε. Εκτελούσε στην εντέλεια όλα τα χριστιανικά του χρέη σαν πειθαρχημένος καλόγηρος. Μα την Κυριακή του Πάσχα, κατά το μεσημέρι ο κυρ Στέφανος ερχότανε στο καφενείο και τον έπαιρνε στο σπίτι του να φάνε το πασχαλινό αρνί. Κατηφορίζανε κι οι δύο το λόφο, ο ένας με σκυμμένο το κεφάλι κι ο άλλος με την αλύγιστη περπατησιά του, γιατί τα γόνατά του ήτανε ξυλιασμένα από την αρθρίτιδα.

Στο τραπέζι μοσχοβολούσε κι άχνιζε το αρνί μέσα στο ταψί· μοσχοβολούσε το τυρί του Παρνασσού, η μαρουλοσαλάτα με τον άνηθο και το κρεμμυδάκι· μοσκοβολούσανε τα πορτοκάλια και λαμποκοπούσανε μέσα στη σουπιέρα τα κόκκινα τ' αυγά. Πόσοι πειρασμοί: Μα ο θρήσκος Παπαδιαμάντης πρώτα έκαμνε το σταυρό του, έλεγε το «φάγονται πένητες και εμπλησθήσονται...», οι άλλοι όρθιοι γύρω σταυροκοπιόντανε κι αυτοί κι ύστερα... Αι, ύστερα, άμα καθόντανε στο τραπέζι, ο κυρ Στέφανος, που ήξαιρε τα συνήθεια του φίλου του, του γέμιζε μια κούπα ρετσίνα. Ο κυρ Αλέξανδρος την έπιανε με τις δυο του φούχτες (γιατί τα χέρια του τρέμανε) και την άδειαζε ολάκερη «αμυστί» με μια συγκινητική λαχτάρα. Τότες το αίμα του ξυπνούσε και κύλαε ζεστό στις φλέβες του, τα μάτια του καθαρίζανε, η ψυχή του άνοιγε τα διπλωμένα φτερά της και τότε μονάχα αρχίζανε το φαγί. «Ητο ωραίον ρετσινάτον» (λέγει σ' ένα του διήγημα) «όλον άρωμα και πτήσις και αφρός»! Τι λυρικός καϋμός, τι αληθινός έρωτας για το κρασί!

Ετσι αυτές τις μέρες, που η εποχή μας τις ζη με κάποιαν πεζότητα, πώς να μη θυμηθή κανείς τον καλό εκείνο καιρό, που η ποίηση και η πίστη ήτανε ζωντανά στοιχεία της ζωής. Τώρα τα πεύκα τα κόψανε όλα οι πολυκατοικίες. Οι λεύκες ξεραθήκανε κι ως τόσο δεν τις κόβουνε να λείψη ο πένθιμος εκείνος σκελετός τους, που τις κάνει να μοιάζουνε με υψηλούς ξύλινους σταυρούς σε κοιμητήρι. Η Δεξαμενή που ήτανε η ψηλότερη σκοπιά της Αθήνας, έχασε τον ουρανό και τη θάλασσα και κατάντησε σα μια πηγάδα. Και μείναμε εμείς τα ερείπια, οι παληοί κάτοικοι του ωραίου λόφου να θρηνούμε επάνω στα ερείπια του «εξωραϊσμού» του.

2 Μαΐου 1937

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗ

ΠΗΓΗ: εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 24-4-2008

Κάλεσμα στη δράση «ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ»

http://i-participate.sch.gr/

Εχθές πραγματοποιήθηκε στο Υπουργείο παιδείας,σε ένα άψογο κλίμα συνεργασίας  η εναρκτήρια συνάντηση των συντονιστών του "Συμμετέχω",υπο την καθοδήγηση του κ.Παρασκευά απο το ΠΣΔ αλλά και εκπροσώπων του υπουργείου και του γραφείου του πρωθυπουργού. Συζητήθηκαν οι στόχοι,δόθηκαν οι κατευθύνσεις και προτάθηκαν απο τα μέλη διάφορες απόψεις δράσεις του δικτύου.

Το δίκτυο καινοτόμων εκπαιδευτικών «ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ» αποσκοπεί στην προώθηση, στην εφαρμογή και στη διάδοση πιλοτικών δράσεων σχετικών με τη χρήση φορητών υπολογιστών σε τάξεις ελληνικών σχολείων καθώς επίσης και διαδραστικών συστημάτων, εκπαιδευτικού λογισμικού και ηλεκτρονικών υπηρεσιών συμμετοχικού διαδικτύου με στόχο την καινοτόμα χρήση των τεχνολογιών πληροφορικής και επικοινωνιών (ΤΠΕ) στην εκπαιδευτική διαδικασία. 

Το δίκτυο «ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ» φιλοδοξεί να αποτελέσει έναν ανοικτό χώρο κατάθεσης προτάσεων και ανταλλαγής απόψεων και εμπειριών μεταξύ εκπαιδευτικών, αλλά και να συμβάλλει στη διάδοση νέων δράσεων για τις ΤΠΕ στην εκπαίδευση.

 

 Εγγραφείτε στις ομάδες μας και συντονιστείτε με τους καινοτόμους εκπαιδευτικούς.

Oι  συντονιστές ανά ομάδα είναι: 

1)Συνεργασίες με άλλα σχολεία, τάξεις και φορείς για την από κοινού προώθηση νέων δραστηριοτήτων

• Αποστολοπούλου Κατερίνα
• Αντωνίου Κώστας
• Κανταράκη Σοφία

2)Αξιοποίηση εκπαιδευτικών λογισμικών

• Κατσάνος Θεοφάνης
• Παλαιολόγου Ελένη
• Πούλιος Ιωάννης

3)Δημιουργία παράλληλων δραστηριοτήτων εντός και εκτός τάξης με φωτογραφίες, ηχητικό και βίντεο υλικό

• Ρώσσιου Ελένη
• Σταυρόπουλος Γεώργιος
• Κονταξής Αθανάσιος

4)Εμπλουτισμός όρων της ελληνικής Βικιπαίδειας

• Ταβελάρης  Σωτήριος
• Τζαβάρας Αναστάσιος
• Αμαξίδου Ευγενία
• Γιαννόπουλος Γεώργιος

5)Ενσωμάτωση υπολογιστών στις εκπαιδευτικές δραστηριοτήτες στην τάξη

• Γιακουμάτου Τερέζα
• Ψώμος Παναγιώτης
• Κυριαζίδης Σπυρίδων

6)Χρήση ηλεκτρονικών μέσων υποστηρικτικών στην διδασκαλία

• Φελέκης Ιωάννης
• Μαλτέζου Δέσποινα
• Σπύρος Ζήνδρος

ΑΦΙΕΡΩΜΑ 3ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΒΟΛΟΥ ΣΤΟΝ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ_PART2.flv

Συνέντευξη με τον Παπαδιαμάντη

Σε μια κατάμεστη αίθουσα πραγματοποιήθηκε, την Τετάρτη 6 Απριλίου στο Μεταξουργείο, η εκδήλωση- αφιέρωμα για τον εορτασμό της επετείου των 100 χρόνων από το θάνατο του Σκιαθίτη πεζογράφου. Η εκδήλωση, που έγινε με πρωτοβουλία του 3ου Γυμνασίου Βόλου και συμμετοχή του 1ου Επαλ Βόλου, απέδειξε ότι τα παιδιά όχι μόνο αγαπούν τον Παπαδιαμάντη αλλά μπορούν και να ζωντανέψουν το πνεύμα των έργων του, αναπνέοντας την δική του ατμόσφαιρα.
Την εκδήλωση τίμησαν εκτός από την εκπαιδευτική κοινότητα και εκπρόσωπος της Μητρόπολης Βόλου. Προλόγισε μαζί με τις συντονίστριες και ο αξιόλογος διευθυντής του 1ου Επαλ Βόλου, κ.Ν.Κατσαβριάς, ενω οι μαθητές συντονίστηκαν απο την αξιέπαινη φιλόλογο τους κ.Κατσούδα Κατερίνα.
Η δραματοποιημένη συνέντευξη του 3ου Γυμνασίου, με «Παπαδιαμάντη» τον μαθηματικό κ.Ιντζέ, που τα παιδιά άψογα απέδωσαν με την βοήθεια της φιλόλογου τους, Κανταράκη Σοφίας, η μελοποιημένη ερμηνεία του σκοτεινού τρυγονιού από την μαθήτρια Αρετή Κατσαγεωργίου αλλά και η μεταφορά των μαθητών στη σχολική πραγματικότητα των παπαδιαμαντικών κειμένων, που δύσκολα σήμερα συναντούμε, εξέπληξαν και ενθουσίασαν το φιλοθεάμων κοινό.
Η αγάπη των παιδιών είναι για τον Παπαδιαμάντη το καλύτερο μνημόσυνο.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ 3ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΒΟΛΟΥ ΣΤΟΝ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ_PART1.flv

Ο Ποιητής του Επέκεινα αλλά και του «Εδώ και Τώρα» .

Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης

Ο Ποιητής του Επέκεινα αλλά και του «Εδώ και Τώρα»

Ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης –αυτός ο «ιδιόρυθμος μποέμ με ροπή προς τον ασκητισμό» όπως τον αποκαλεί ο Κάρολος Τσίζεκ– γεννήθηκε και πέθανε στη Θεσσαλονίκη (1908-1993).

Ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειάς του, γεννημένος μετά από τρεις αδελφές. Μία από αυτές, η Χρυσούλα, ήταν η γνωστή ποιήτρια Ζωή Καρέλη. Στη Θεσσαλονίκη έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, εκτός από κάποια “διαλείμματα” για σπουδές, στο Παρίσι και στο Στρασβούργο. Σπούδασε οπτική φυσιολογία, βοτανολογία και φαρμακευτική. 1922. Σε ηλικία μόλις 14 ετών γράφει μια Παγκόσμια Γεωγραφία που παίρνει έγκριση από το Υπουργείο Παιδείας, η οποία και ανακαλείται όταν γίνεται γνωστή η ηλικία του συγραφέα!


Ως φοιτητής, στο Παρίσι δέχτηκε επιρροές από την έντονα συμβολιστική σκανδιναβική λογοτεχνία, η οποία, όπως ο ίδιος έλεγε, του άλλαξε επίπεδο στη σκέψη. Στο Στρασβούργο επηρεάστηκε εντονότατα από τον Γάλλο θεατρικό συγγραφέα, Πολ Κλοντέλ. Όλα αυτά μέχρι το 1936, γιατί από τη χρονολογία αυτή και έπειτα «αλώνεται» εκούσια από τους βυζαντινούς χρονογράφους, ενώ οι διάφορες συναισθηματικές απογοητεύεις του αναζητούν και αυτές διέξοδο στη γραφή.
Το 1933 επισκέφτηκε για πρώτη φορά το Άγιο Όρος, το οποίο, μέχρι τον θάνατά του έμελλε να επισκεφθεί ενενήντα τέσσερις φορές! Το 1943 εντάσσεται στο Κομμουνιστικό Κόμμα.

Η πάλη του αυτή με τα συναισθηματικά και ερωτιά αδιέξοδα θα συνεχιστεί μέχρι το 1948, όταν παντρεύεται τη Νίκη Λαζαρίδου και αποχτούν έναν γιο, τον Γαβριήλ. Τότε είναι που γράφει και το γνωστό μυθιστόρημα Το Μυθιστόρημα της Κυρίας Έρσης.
Ως το 1989 ταξιδεύει στην Ολλανδία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, το Βέλγιο και την Αγγλία, ενώ ταυτόχρονα δεν σταματάει να ασχολείται με τον Συναξαριστή του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη, ενασχόληση που θα κρατήσει μέχρι τον θάνατό του.

 

Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, Η βροχή

Όπως ο άνεμος που φέρνει νερό, γέρνει το πλοίο με τα ιστία
απ' τη μια μπάντα, και περνούν κάτω απ' την εύδρομη τρόπιδα,
και σκαμπανεβάζουν το κύτος τα πολυκέφαλα κύματα
      το ξεφύλλισμα κάποιων αναμνηστικών,
έγειρε την ύπαρξή μου ολόκληρη στη νοσταλγία.

Όπως είναι η βροχή, θέλω να προσδιορίσω,
      όταν οι χοντρές στάλες χτυπούν
το ξανθό θερινό χώμα και μεταλλάσσουν την ουσία του
      και σηκώνουν τη μυρωδιά.

Όπως είναι η θερινή βροχή, όταν συρτά περνά πάνω στα φύλλα
των δέντρων κι' απ' ανατρίχιασμα κυματίζει
      το στρόγγυλο σχήμα τους.

Γιατί το πρόσωπό σου που ζητώ είναι όπως η βροχή η άφθονη,
και τα πράσινα μάτια σου όπως το χρώμα του καιρού, το βαρύ.
Κλεισμένος στην κάμαρη την άγευστη βροχή ακούω να χτυπά
      το παράθυρο της μοναξιάς μου.
Γλυκύτατη βροχή, πλούσια σ' όλον τον τόπο.

                                                                (Εφημερίδα «Νέα Αλήθεια» Θεσσαλονίκης, 1938)

Ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης ήταν βαθύτατα θρησκευόμενος- ωστόσο δεν είχε σχέση με την οργανωμένη θρησκεία. Δεν τον ενδιέφερε το ιδεολόγημα της καθ΄ ημάς Ανατολής, αλλά το Βυζάντιο. Οι βυζαντινοί χρονογράφοι τού προσφέρουν ένα πρότυπο να κινηθεί αφηγηματικά, γιατί ούτε χαρακτήρες δημιουργεί ούτε ατμόσφαιρα δια της αφηγηματικής ακολουθίας. Κινείται κυκλικά στον χρόνο, εξ ου και η παρεμβατικότητα των κειμένων του και τα απανωτά ξεστρατίσματα. Ο Πεντζίκης είναι πεζογράφος με μυθική και όχι ιστορική- συνείδηση, δηλαδή με συνείδηση ποιητή. Είναι εκπληκτικός ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποίησε την τεχνική του παστίς- χωρίς πουθενά να δίνει την εντύπωση της μίμησης- προτού την καθιερώσουν οι μεταμοντερνιστές.

Η δήλωσή του ότι «ο χρόνος είναι το πονηρόν» παραπέμπει στην κουλτούρα της Κεντρικής Ευρώπης, δηλαδή σε μια φαουστική ιδεολογία η οποία ορίζεται από το άγχος της εξαγοράς και την παθιασμένη αντίσταση στο πονηρόν, δηλαδή στον χρόνο. Η μόνη αντίσταση (δηλαδή το πλήρες νόημα) είναι η προσευχή. Γι΄ αυτό και ο ίδιος προσευχόταν ανελλιπώς κάθε πρωί επί δύο ώρες προτού κάνει οτιδήποτε. Ως εκ τούτου, η πίστη του στη μετά θάνατον ζωή ήταν απολύτως γνήσια. Ευφυολογήματα ή ξόρκια; 

Αριθμητικές και άλλες εξισώσεις στο διήγημα «Φλώρα ή Λαύρα»
ανάτυπο από τον τόμο Φώτα Ολόφωτα. Αφιέρωμα στον Παπαδιαμάντη και τον κόσμο του, Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, Αθήνα 1981

Στη λογοτεχνική συντεχνία συχνά αναφέρονται στα ευφυολογήματα του Πεντζίκη: ότι λ.χ. (επειδή υπήρξε και ζωγράφος) έλεγε πως ήταν «παις ζωγράφος» , ότι το ούζο σημαίνει «ου ζω» κτλ. Οποιος θέλει να κατανοήσει τον Πεντζίκη αυτά δεν θα πρέπει να τα θεωρεί παραδοξολογίες. Συνιστούν τον τρόπο του να κοροϊδεύει τον Οξαποδώ, να δίνει τη μάχη κατά του θανάτου ή να καταρρακώνει τους πάσης φύσεως επηρμένους. Ας μου επιτραπεί να αναφερθώ εδώ σε κάποιο περιστατικό, αποδεικτικό όχι μόνο των παραπάνω αλλά και της ευφυΐας ενός ανθρώπου που απεχθανόταν την «εξυπνάδα».

Το 1978 μετά την εναρκτήρια συνεδρία ενός διεθνούς συνεδρίου συγγραφέων στην Αθήνα δινόταν δεξίωση στο ξενοδοχείο Χίλτον. Νεοσσός τότε άκουγα μαζί με τον ποιητή Δ. Π. Παπαδίτσα έναν δαιδαλώδη μονόλογο του Πεντζίκη σχετικά με τη ραψωδία λ της Οδύσσειας. Σε λίγο πλησίασε ο μορφωτικός ακόλουθος της αμερικανικής πρεσβείας και μας συστήθηκε. Ο Πεντζίκης του είπε δείχνοντας τον Παπαδίτσα (γιατρός το επάγγελμα): «Αυτός τρώει βιολέτες». Ο Αμερικανός, που μιλούσε πολύ καλά ελληνικά, έμεινε άφωνος. «Είναι ία τρως» πρόσθεσε γελώντας ο Πεντζίκης. «Εγώ δεν καταλαβαίνω,είμαι από χωριό» είπε ο μορφωτικός ακόλουθος. «Από ποιο χωριό,αν επιτρέπεται;» ρώτησε ο Πεντζίκης. «Από τη Νέα Υόρκη» απάντησε ο ακόλουθος, βέβαιος ότι τον κατατρόπωσε. «Α,την ξέρω.Καθαρά προσφυγικός συνοικισμός» είπε ο Πεντζίκης. Ετσι αποδείκνυε ότι κανείς έξυπνος δεν είναι τόσο έξυπνος ώστε να τη γλιτώσει από κάποιον ταπεινό, που ακριβώς η ταπεινότητά του τον εφοδιάζει με σπάνια στοιχεία ευφυΐας ώστε να μετατρέπει την κομπορρημοσύνη του άλλου σε ανοησία.

Βιβλιογραφία

http://www.translatum.gr/forum/index.php?PHPSESSID=619eadb9889e03d917174ff09988d6e3&topic=6785.0#ixzz1ISKVP9mv

Ο Ν. Γ. Πεντζίκης στο «ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ» (τ.166 Δεκέμβριος 2008):

ClassTools.net

Για εκπαιδευτικούς με ανησυχίες είναι η παρακάτω ιστοσελίδα, αν πιστευετε οτι ανήκετε σε αυτούς, κάντε μια περιήγηση.
Θεωρείται οτι είναι  απο τις πιο ενδιαφέρουσες εκπαιδευτικές  σελίδες με εργαλεία που ενθουσιάζουν τους μαθητές.

Η δεξιά στήλη περιέχει μια πληθώρα τέτοιων εργαλείων, που ανάλογα με το μάθημα μπορείτε να χρησιμοποιήσετε στη τάξη.

Απλά μπείτε στο site και κάντε μια δοκιμή.....

http://classtools.net/