Κοιμήσου μπαρμπα- Αλέκο, μα να ξέρεις πως για μας που σ' αγαπάμε ζεις, θα ζεις και θα ζεις και θα ζεις......

Σαν χτες ,γύρω στα μεσάνυχτα, άφηνε την τελευταία του πνοή ο αγαπημένος μας πεζογράφος και σε μια άκρως συγκινητική τελετή μετά το καθιερωμένο μνημόσυνο ,κατα την αρχαία εκκλησιαστική τάξη, ο παπα-Γιώργης  μας μετέφερε στις  τελευταίες εκείνες στιγμές και μας έκανε ακόμη πιο περήφανους, μιας και το νησί μας ανέδειξε αυτόν τον μεγάλο συγγραφέα και έγινε γνωστό τοις πάσι.

 Εφυγες κυρ- Αλέξαντρε, αλλά κανείς δε σε ξέχασε, κανείς δεν άφησε ανεκμετάλλευτο το πνευματικό σου μεγαλείο. 

Μέσα απο δυο επιστολές που διαβάσαμε στην εκδήλωση, ξεδιπλώθηκε το πένθος των αδελφών του, που δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν οτι ο αδελφός τους δεν είναι πια κοντά τους.Ηταν πια καιρός να μεριμνήσουν για την έκδοση των διηγημάτων του και να φανούν αντάξιες της κληρονομιάς που παρέλαβαν.Πένθος σήμανε όχι μόνο γι'αυτές αλλά και για όλο το νησί, για όλο τον πνευματικο κόσμο, και για όλους όσους ήξεραν αυτόν τον τόσο απλοικό και παράλληλα απομονωμένο, και ίσως και λίγο απόμακρο άνθρωπο.

Πόσες  αράδες στίχων  θα πρέπει να σου αφιερώσουμε για να σου δείξουμε την ευγνωμοσύνη μας; πόσο μικροί άραγε στεκόμαστε δίπλα σου, εμείς οι παραλαβόντες την παρακαταθήκη σου αλλά μη μαθόντες όσα μας δίδαξες; εμείς που απαρνηθήκαμε το απλό, το ανθρώπινο, το αγνό, το φυσιολατρικό,το ξέγνοιαστο,το φιλόξενο για να υπηρετήσουμε κάθε τι που αναιρεί όλα τα παραπάνω, δέσμιοι του καταναλωτισμού και του χρήματος, αρνητές του εαυτού μας.

Για σένα λίγα λεπτά σιγής και εσωτερικής αναζήτησης, ίσως θα αρκούσαν, αν γνώριζες κιόλας σε τι καιρούς ζούμε και τι δεινά ματρυρούμε....αν ηξερες πόσο επίκαιρος είσαι και πόσο ζωντανά τρυγυρνούν γύρω μας τα βάσανα που και σένα ταλάνιζαν, οι καημοί που και σένα  περιτρυγυρνούσαν.

Ας είναι αιωνία η μνήμη σου και παντοτινά τα φώτα της δόξης σου.