Ευαίσθητη Ψυχή

Αρκετά συχνά με πιάνει ένα παράπονο, και με αφορμή την ανάρτηση του φίλου Θωμά ,απ’ το ιστολόγιο «Λογομνήμων», θα αφήσω λίγες σκέψεις μου να κατρακυλήσουν στη πεζή μας πραγματικότητα.

Το παράπονο μου αφορά την αχαριστία και την αγνωμοσύνη πολλών συνανθρώπων μας, που όσα και αν εσύ τους προσφέρεις, αυτοί εγωπαθείς και δήθεν φιλάρεσκοι κατακρημνίζουν κάθε καλή σου διάθεση και προαίρεση.

Χρειάζεται μεγαλείο ψυχής για να πεις ευχαριστώ και να δεις την μικρότητα σου ως άνθρωπος, αλλά πολύ περισσότερο να παραδεχτείς ενδόμυχα, ότι ίσως και να υστερείς κάπου. 

Και πάλι θα ανατρέξει το μυαλό μου στην απλότητα του Παπαδιαμάντη. Πόσο μπροστά από την εποχή του άραγε ήταν; Τι μεγαλείο εσωτερικού κόσμου διέθετε κα αβασάνιστα στο μετέδιδε…Ισχύει γι' αυτόν η παροιμία του Σολομώντα, που την υιοθέτησε και ο έτερος ποιητής Αγιος Γρηγόριος ¹ο Θεολόγος σε έναν από τους «Επιταφίους» του, εκεί όπου αποχαιρετά τον αγαπημένο του φίλο Μεγάλο Βασίλειο: «σης δε οστέων καρδία αισθητική».

 Σαράκι των οστών είναι η ευαίσθητη ψυχή. Μια τέτοια ευαίσθητη ψυχή, που το σαράκι της έγινε και του σώματος σαράκι, ήταν ο Σκιαθίτης, αυτός που αγκάλιασε από πολύ νωρίς τον αδύναμο, τον καχεκτικό, τον ταλαίπωρο, αυτόν που εμείς χρειάζεται ειδική κρατική πρόνοια για να το κάνουμε, τον επί της γης ξένο και αλλότριο, τον αλλόδοξο και τον αλλοεθνή, μόνο με τη μακρόθυμη αγάπη της ψυχής, που γράφει ο Λορεντζάτος, και όχι τη μικρόθυμη του κόσμου -την τόσο επίκαιρη και ευτελή «λυκοαγάπη» του κόσμου-, μόνο με μια αγάπη με τη μεταφυσική ή την αποκαλυπτική σημασία της, [...] που δίνει νόημα στην άλλην, [...] η αγάπη που «ουδέποτε εκπίπτει», ακόμη και όταν όλα τελειώσουν.² 

Και το έκανε, γιατί δεν απώλεσε ποτέ το κέντρο γύρω από το οποίο κινούνται όλα, δεν έχασε το μεταφυσικό κέντρο της ζωής και συνεπώς της τέχνης του,³ το σύμπαν των ορατών και των αοράτων πραγμάτων, που έγραφε ο Claudel.⁴ 

Πέντε στιγμές μαζί του, για μένα μια αιωνιότητα θα’ταν. Που να φανταζόσουν κυρ-Αλέξαντρε  πόσο ξεπέσαμε σήμερα …καμμιά αγαθότητα, πραότητα, καρτερία, ευγνωμοσύνη, καλοσύνη, και φυσικά Αγάπη…για αυτά θα μιλάμε τώρα;;;;;;

1  SEPTUAGINTA, Παροιμίαι 14, 30, Βιβλική Εταιρεία Αθήναι 1979, 207 και Γρηγορίου Θεολόγου Εργα, Εις τον Μέγαν Βασίλειον Επίσκοπον Καισαρείας και Καππαδοκίας Επιτάφιος, Λόγος ΜΓ', 42, ΕΠΕ 6, 200
2  Λορεντζάτος Ζ., Το Χαμένο Κέντρο, Μελέτες, Α', Δόμος 1994, 400
3  Λορεντζάτος Ζ., Το Χαμένο Κέντρο, Μελέτες, Α', Δόμος 1994
4  Το 1928 στο δοκίμιό του «Θρησκεία και Ποίηση» ο Claudel γράφει για το σύμπαν, που το βλέπει χωρισμένο σε δυο μέρη,  τα ορατά πράγματα και τα αόρατα. Τα ορατά έρχονται κοντά στους ανθρώπους με τα φώτα της λογικής, της φαντασίας και των αισθήσεων. Τα αόρατα από τα φώτα της λογικής και της πίστης. Και καταλήγει ότι αυτά τα πράγματα είναι πολύ καλά κατά την τάξη τους και μόνο η αταξία και η κατάχρηση είναι κακές, Κλωντέλ Π., Θρησκεία και Ποίηση, Η ποίηση Το βιβλίο Ο χρόνος (μτφρ. Χρυσούλας Τσικριτσή-Κατσιανάκη), Αστρολάβος /Ευθύνη 1996, 45-46