Με αφορμή το έτος Παπαδιαμάντη. Χωρίς πολλά σχόλια, ένα ποίημα του Χαράλαμπου Αυλακιώτη, για τον δικό του Αλέξανδρο
Για ποιαν ακόμα μοναξιά ξεκίνησες Αλέξανδρε;
Σε ποια «Μοσχούλα» τώρα πια το μόχθο σου θα λες;
Και σε ποια πέτρα τη «Φλανδρώ» ακόμπιαστα θα κλαις;
Σ’ ένα σκιαθίτικο κοχύλι ακούω το λυγμό σου
Το γέλιο σου οι άνεμοι στους βράχους αντηχούν
Τραγούδι «έκπτωτης ψυχής» οι ερημιές βοούν
Μέχρι που γίνεσαι κραυγή τη «Φόνισσα» γυρεύεις
Άνθρωπος να μη στερηθεί και πάλι τη ζωή
Στη θάλασσα του κόσμου μας το δίκιο του να βρει
Οι αγάπες που δεν έζησες, επίμονες σκιές
Έγιναν λέξεις και γραμμές στου χρόνου τη φορά
Και χάδι για τον ίμερο σε λιονταριού σπηλιά
Κάποιοι άγιο σε είπανε, κοσμοκαλόγερο άλλοι
Και εσύ πιστός στην τέχνη σου, πένης στα καπηλειά,
δεν πούλησες τη σκέψη σου σε πλάνες και πουγκιά
Θα σε θυμάμαι πάντοτε σαν «σκοτεινό τρυγόνι»
και σα βαρκούλα μοναχή σε πέλαγο ανοιχτό.
Κι άμα σε κύματα βρεθώ χωρίς πανί, τιμόνι ,
θα σε καλέσω σύντροφο σ’ αγώνα ιερό.
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΑΥΛΑΚΙΩΤΗΣ
11/04/2011
3 σχόλια:
..Και εσύ πιστός στην τέχνη σου, πένης στα καπηλειά,
δεν πούλησες τη σκέψη σου σε πλάνες και πουγκιά..
Νομίζω ότι δεν έχω διαβάσει ωραιότερους στίχους που να χαρακτηρίζουν τον Παπαδιαμάντη..Ευχαριστούμε Σοφία για την παρουσίαση.
Σας περιμένουμε και Σκιάθο για το Συνέδριο,εννοείται με κάθε φιλοξενία που αρμόζει..θα το ήθελε και ο Παπαδιαμάντης.
Φιλιά, Σοφία.
Μπράβο στο Χαράλαμπο για το ποίημα που έγραψε και στη Σοφία που το φιλοξενεί. Πολύ καλή δουλειά.
Δημοσίευση σχολίου